چون گل بخند و اين زمستان را بهار كن

گر چه گلي ، عيادتي گاهي ز خار كن

هر چند نيست لايق ديدن ، ولي شما

آني نظر به عاشق چشم انتظار كن

از ياد برده اي همه قول و قرار خود

گاهي  به يك اشاره ما را بيقرار كن

افراسياب غصه ما را در حصار كرد

پايي بكوب و لشكرش را تار و مار كن

دنيا قمارخانه بود و نبود ماست

گاهي براي بودن ما هم قمار كن

هر مدعي كه  پاكبازي ، مثل من نكرد

از چشم خود بران و مثل خار ، خوار كن

يك بوسه گويمت، به پاي اين غزل بده

تو عين رحمتي ، بيا يك را هزار كن

بي دام و دانه كرده اي سيمرغ را به بند

صياد من ! به اين شكارت افتخار كن

(ادم)