نشسته بر گردنه حيران،
جاده
رازي بود ، پيچ در پيچ
مثل لبخند نيمه تمام تو
معمايي پيچيده!

خط جاده خوانده ام
 مي دانم مرا به كدامين سر زمين مي برد
لبانت را اما
به رمز نوشته اند
شبيه نبشته هاي هزاره سنگ

يك كمان كشيده
بالاي يك قايق سرخ
پايين تر از دو فانوس دريايي خاموش
در ميان قلاب  موج هاي سياه

در كدامين ساحل پهلو خواهد گرفت
اين معماي شيرين!!

(ادم)