پاييز در پيراهن سبز بهارم

خارم كه گل را كرده اند آيينه دارم

تصویر گریه قاب شد در چشم هایم

روی لبانم شکلکی از خنده دارم

مانند  اقیانوس  آرامم ، اگر چه

آبستن صد کوه ، موج بی قرارم

رودم که دارم آرزو سیلاب باشم

عصیان ، موروثی ست در ایل و تبارم

انگار دامنگیر من شد خون هابیل

در آن آن زندگانی سوگوارم

در انتظار اتفاقی تازه اینجا

آمد و رفت روز و شب را می شمارم

بیداری پر درد امروز خودم را

مدیون دشمن بازی طاووس و مارم

ترکیب ناموزون شیطان و فرشته

من آدمم ، من طنز تلخ روزگارم

)ادم(