چنين كه مست درآمد شراب چشمانت

نه من كه هست زمانه خراب چشمانت

دگر به حرف نگاهت، نمي سپارم دل

به چاه حادثه  بردم ، طناب چشمانت

شبيه قصه اي از عشق سرنوشت مرا

نوشته دست ازل ، در كتاب چشمانت

سپيده  سر نزند ، تا ابد به  خانه  ما

اگر  طلوع  نكند ، آفتاب  چشمانت

هواي خاطره ام بوي سيب مي گيرد

دمي  اگر بنشينم  به قاب  چشمانت

بيا  كه  باغ  ببيند لحظه اي خود را

كوير زندگيم  در سراب  چشمانت

(ادم)