ويرانه ام ، بر حال اين ويرانه مي خندم

بر تلخي كام خودم رندانه مي خندم

گاهي شبيه مردم فرزانه مي گريم

گاهي شبيه مردم ديوانه مي خندم

مي بينم آن پوسيدگي پاي بستش را

بر نقش ايوان قشنگ خانه مي خندم

تا دردهايم را كنم از ديده ها پنهان

چون مردم بي درد وغم، مستانه مي خندم

شمعم كه مي گريم به حال سرنوشت خود

اما براي خاطر پروانه مي خندم

من عاشقي مستم ، خمار ديدن ليلي

بر حال مستان در ميخانه مي خندم

همچون عقاب تيز پروازم كه بر حال

صيادها و دام ها و دانه مي خندم

وقت هجوم لشكر نامردمي ها هم

گرچه پر از زخمم ، ولي مردانه مي خندم